Olivia Colman is een zeldzaamheid: even sterk in komedie als in tragedie. Ze kan vilein en speels zijn, maar ook breekbaar en stil. Juist die schakeling maakt haar werk zo rijk.
Dit zijn de 10 beste films van Oliva Colman.
1. The Favourite (2018)
Als Queen Anne geeft Colman een grillige, geestige en ontroerende vertolking die voortdurend van toon wisselt. Ze maakt een labiele vorstin menselijk en onvoorspelbaar, wat de politieke intriges extra lading geeft.
Yorgos Lanthimos houdt de stijl scherp en soms afstandelijk. Colman vindt precies de emotie in die precisie. Terecht bekroond met de Oscar.
2. The Crown – Seizoen 3–4 (2019–2020)
Als Elizabeth II speelt Colman de monarch minder als icoon en meer als mens, gevangen tussen plicht en gevoel. Haar spel is subtiel, met kleine blikken en zuinige humor die de serie aarden.
Niet elk subplot is even spannend, maar de productie is weergaloos. Colman is het rustige middelpunt waar het hof omheen draait.
3. The Father (2020)
Anthony Hopkins is het anker, maar Colman geeft de film hart als dochter Anne. Ze speelt liefde, machteloosheid en irritatie zonder uit te vergroten. Daardoor voelt de dementie-doolhof des te schrijnender.
Florian Zellers aanpak is toneelachtig in vorm, filmisch in effect. Colman vangt dat spanningsveld in een ontroerende vertolking.
4. Tyrannosaur (2011)
Paddy Considines rauwe debuut is hard, somber en eerlijk. Colman speelt Hannah met stille kracht en fragiele warmte, zonder de pijn te poetsen. De scènes met Peter Mullan zijn messcherp.
De film is niet gemakkelijk en soms bijna ondraaglijk. Precies daarom blijft haar tedere menselijkheid zo hangen.
5. Broadchurch (2013–2017)
Als rechercheur Ellie Miller geeft Colman een misdaadserie een emotionele ruggengraat. Ze speelt rouw, woede en doorzettingsvermogen met een geloofwaardigheid die ver boven genretv uitstijgt.
De reeks kent pieken en dalen, maar de eerste twee seizoenen zijn exemplarisch. Colman en David Tennant tillen elk verhoor, elke stilte.
6. The Lost Daughter (2021)
Maggie Gyllenhaals film onderzoekt moederschap zonder vernis. Colman durft Leda hard en onhandig te maken, en juist daardoor echt. Ze laat schaamte, verlangen en spijt in één blik samenvallen.
Het tempo is bedachtzaam en niet iedereen zal de afstandelijke stijl waarderen. Wie meegaat, ziet een van haar meest complexe rollen.
7. Fleabag – Seizoen 2 (2019)
Colman heeft geen hoofdrol, maar haar venijnige godmother steelt elke scène. Ze mengt beleefdheid met gif, waardoor de komedie nog ongemakkelijker wordt.
De serie zelf is speels en scherp. Colman bewijst hoe veel je kunt doen met beperkte screentime als de timing perfect is.
8. The Night Manager (2016)
Als Angela Burr is Colman de morele motor van deze stijlvolle Le Carré-verfilming. Ze speelt vastberadenheid zonder heroïek en houdt de spionage elegant en menselijk.
De serie vertrouwt soms net iets te veel op luxe en locaties. Colman zorgt voor urgentie en maakt het spel geloofwaardig.
9. The Lobster (2015)
In Lanthimos’ absurde liefdesfabel is Colman de kordate hotelmanager. Ze is droogkomisch en licht dreigend, precies op de grens van humor en beklemming.
De film kan kil aanvoelen, maar die afstand is de pointe. Colman prikt erdoorheen met dodepan-ritme dat de absurditeit werkt.
10. Landscapers (2021)
Deze true crime-miniserie speelt met vorm en perspectief. Colman maakt van Susan Edwards geen monster en geen heilige, maar een mens vol verhalen waarin ze zelf wil geloven.
Niet elk stilistisch experiment landt even sterk. Toch blijft haar spel intrigerend en gelaagd, met David Thewlis als sterke tegenspeler.
Van art-house en misdaad tot kostuumdrama en knetterdroge komedie: Olivia Colman kiest niet voor veilig. Ze zoekt nuance, frictie en menselijkheid, ook als het ongemakkelijk wordt. Juist daardoor voelt haar carrière als een reeks verrassingen die je graag blijft volgen.
