Disney ontspint sinds 2010 een ambitieus plan: hun geliefde animatieklassiekers hervertellen in live-action. Sommige zijn magisch, andere missen de echte Disney-spark, maar allemaal vormen ze een curiositeit in het hedendaagse filmlandschap. Hieronder vind je de remakes in chronologische volgorde.
Rudyard Kipling’s The Jungle Book (1994)
Een vroege poging van Disney om haar klassieker realistisch te maken. Mowgli groeit op tussen echte dieren in een wilde, realistischere jungle. Visueel indrukwekkend, voor zijn tijd.
101 Dalmatians (1996)
Glenn Close als flamboyante Cruella De Vil steelt zowat de hele show in dit modieuze hondendrama. Charmant, nostalgisch en een box‑office succes.
102 Dalmatians (2000)
Een vervolg dat niet nodig was, maar toch vermakelijk – vooral voor fans van glitters, honden en Cruella’s theatrale streken.
Alice in Wonderland (2010)
Tim Burton’s visuele uitspatting: wild, kleurrijk en onbevangen extravagant. Sommigen vinden het verwarrend, anderen een fantasierijk spektakel.
Maleficent (2014)
Angelina Jolie geeft Maleficent nieuwe diepte, van kwaadaardige heks tot misbegrepen beschermster. Een frisse kijk op *Sleeping Beauty* — zacht, donker en familiegericht.
Cinderella (2015)
Elegantie ten top. Prachtige kostuums, een klassieke moraal en visuele pracht — deze remake eert het origineel zonder risico’s, maar prachtig qua stijl.
The Jungle Book (2016)
Jon Favreau’s versie is een technisch wonder: levensechte dieren, hyperrealistische jungles, en een boeiende verfilming. Critici en publiek waren lovend — en het bracht bijna $1 miljard op.
Alice Through the Looking Glass (2016)
Een even kleurrijke sequel, maar met minder magie dan zijn voorganger. Fantasierijk, maar mist de steuncurve van Burton’s hand.
Beauty and the Beast (2017)
Emma Watson als Belle, Alan Menken’s muziek in full glory. Visueel rijk, publiekstreffer — maar voelt soms als een precieze kopie.
Christopher Robin (2018)
Volwassennost en nostalgie ontmoeten elkaar in deze zachtmoedige sequel, met een ontroerende blik op Pooh, verbeelding en volwassen leven.
Dumbo (2019)
Tim Burton’s interpretatie is groot, tragisch en sfeervol, maar mist de eenvoud en charme van het oorspronkelijke vliegende olifantjong.
Aladdin (2019)
Will Smith als geniale twist, kleurrijk en muzikaal. Nostalgisch en veilig, maar visueel een feestje.
The Lion King (2019)
Fotorealistische wilde dieren en een vertrouwd verhaal. Technisch briljant, maar emotioneel vlak.
Lady and the Tramp (2019)
Romantisch hondenavontuur met stijlvolle pasta en avondlicht — charmant, Disney+‑perfect, maar niet bijzonder vernieuwend.
Mulan (2020)
Geen songs, wel strijders. Een visueel indrukwekkend eerbetoon met gemengde reacties over toon en hele nieuwe interpretatie.
Cruella (2021)
Emma Stone als jonge Cruella De Vil in een punky mode‑thriller. Street‑wise, scherp en stijlvol — met een vleugje rebellie.
Pinocchio (2022)
Tom Hanks als Geppetto, CGI gemixt met live‑action. Kritiek was gemengd, maar ambitie was er volop.
Peter Pan & Wendy (2023)
Een donkerdere kijk op Neverland met vernieuwde mythologie. Mooi gefilmd, maar film liehebbers hadden moeite met de toon.
Snow White (2025)
Rachel Zegler als Snow White oogstte gemengde reacties — prachtig, maar controversieel.
Lilo & Stitch (2025)
Hoge nostalgie en recordbrekend succes: $858 miljoen wereldwijd. Stitch leeft in CGI vorm en menig nostalgisch hart smelt weer.
Moana (2026, gepland)
Nieuw: live‑action musical in de Pacific, met Dwayne Johnson terug als Maui. Verwacht rond juli 2026 — grote verwachtingen vanuit fans en studio
Disney’s live‑action ijzerenrit begint in 1994, en met onderweg winst, zenuwen, gemengde reacties en bloedmooi visueel werk. De toekomst belooft nog meer — Tangled, Hercules, Robin Hood.
