Toen John McClane in 1988 blootsvoets over gebroken glas rende, had niemand kunnen voorspellen dat deze chagrijnige New Yorkse agent zou uitgroeien tot een van de meest iconische actiehelden aller tijden. Geen superkrachten, geen gadgets — alleen een hoop sarcasme, een onverwoestbare wil en het talent om steeds op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn.
In vijf films volgen we zijn strijd tegen terroristen, hackers, vliegtuigen vol passagiers — en uiteindelijk zelfs tegen de logica van zijn eigen franchise.
1. Die Hard (1988)
De klassieker die alles begon. McClane reist naar Los Angeles om kerst te vieren met zijn vrouw, maar belandt midden in een gijzeling in het Nakatomi Plaza. Terwijl hij geïmproviseerd en bloederig zijn weg vecht door het gebouw, ontstaat er een legendarisch kat-en-muisspel met slechterik Hans Gruber, briljant gespeeld door Alan Rickman. De film mixt spanning, droge humor en menselijke kwetsbaarheid tot een actieklassieker die ook na al die jaren fris blijft.
2. Die Hard 2 (1990)
Twee jaar later speelt het vervolg zich opnieuw af rond kerst — deze keer op een besneeuwd vliegveld in Washington D.C. McClane moet het opnemen tegen terroristen die het luchtruim controleren, met duizenden levens op het spel. De formule lijkt op die van de eerste film, en hoewel sommige elementen wat herhaald aanvoelen, houden de winterse sfeer en spectaculaire explosies het boeiend.
3. Die Hard with a Vengeance (1995)
Geen kerst, wel chaos. In dit derde deel wordt McClane door een mysterieuze terrorist gedwongen tot een zenuwslopend spelletje “Simon Says” door heel New York. Samuel L. Jackson voegt pit en scherpte toe als onvrijwillige partner Zeus. De combinatie van tijdsdruk, raadsels en bommen geeft deze film een unieke toon binnen de reeks — slimmer, donkerder en verrassend fris.
4. Live Free or Die Hard (2007)
Twaalf jaar later keert McClane terug, ditmaal tegenover een cyberaanval die het hele land dreigt plat te leggen. Het plot is futuristischer, de actie groter en de stunts over de top — maar Willis houdt de boel overeind met zijn vertrouwde cynisme. Ondanks een iets te gladde stijl en een vleugje zelfparodie blijft het vermakelijk popcornvermaak met genoeg nostalgie voor fans van het eerste uur.
5. A Good Day to Die Hard (2013)
In het laatste deel reist McClane naar Moskou om zijn zoon te helpen, die betrokken blijkt bij een CIA-missie. Wat volgt is een aaneenschakeling van wilde actiescènes, maar zonder de scherpte of het hart van de eerdere films. Jai Courtney als zoon voegt weinig toe, en de regie lijkt vooral geïnteresseerd in lawaai. Het voelt als een gemiste kans — een schaduw van wat ooit was.
John McClane begon als een slimme, ironische held die met bloed, zweet en tape het onmogelijke klaarspeelde. Die Hard was rauw, verrassend en vol karakter. De tweede film voegde koude adrenaline toe, de derde verbaasde met intelligentie en tempo, de vierde leunde op nostalgie en bombast, en de vijfde… probeerde iets, maar verloor de ziel van het origineel. Toch blijft McClane een icoon: een held zonder cape, maar met een onverwoestbaar gevoel voor timing én sarcasme.
