Popsterren en Hollywood gaan hand in hand — al loopt dat huwelijk niet altijd even soepel. De afgelopen 25 jaar verschenen er talloze biografische films over iconische artiesten, van Elvis tot Amy Winehouse.
24. I Wanna Dance with Somebody (2022)
Deze Whitney Houston-biopic wilde alles vertellen, maar zegt uiteindelijk vooral dat ze veel American Music Awards won. Een rommelige, toonloze aanpak die de tragiek van haar leven niet weet te vatten, en op bizarre momenten de verkeerde dingen benadrukt.
23. Stardust (2020)
Een David Bowie-film zonder de muziek van Bowie. Johnny Flynn speelt een zweverige pre-Ziggy Bowie in een low-budget roadmovie die vooral laat zien waarom sommige biografieën gewoon niet gemaakt moeten worden zonder de juiste rechten — of ideeën.
22. Back to Black (2024)
Marisa Abela zingt prima als Amy Winehouse, maar mist de ruwe emotie die haar zo uniek maakte. Regisseur Sam Taylor-Johnson levert een oppervlakkige, gehaaste vertelling zonder gevoel voor de muziek zelf. Alsof een paparazzo het script schreef.
21. All Eyez on Me (2017)
Demetrius Shipp Jr. lijkt fysiek op Tupac, maar het script en de regie kunnen zijn charisma niet vangen. Bekende momenten worden herkauwd zonder urgentie, en een scène uit Juice letterlijk naspelen helpt ook niet.
20. Weird: The Al Yankovic Story (2022)
Een parodie-biopic over een parodie-artiest. Daniel Radcliffe doet zijn best, maar de film voelt als een uitgerekte trailer zonder genoeg grappen. Kijk liever UHF als je de échte Weird Al wilt meemaken.
19. Bob Marley: One Love (2024)
Visueel verzorgd en charmant vertolkt door Kingsley Ben-Adir, maar inhoudelijk mager. Richt zich op een kort moment in Marley’s leven zonder echt door te dringen tot de man achter de muziek. Inspirerend? Mwah.
18. Jimi: All Is By My Side (2013)
Een Hendrix-film zonder Hendrix-nummers — dat blijft lastig. André Benjamin doet z’n best in deze gefragmenteerde film over een jaar uit Jimi’s vroege carrière, maar zonder muziek mist het anker.
17. Beyond the Sea (2004)
Kevin Spacey’s droomproject over Bobby Darin is ambitieus, maar behoorlijk zelfingenomen. De regisseur, schrijver én hoofdrolspeler (Spacey) was simpelweg te oud voor de rol, en het eindresultaat voelt eerder als ego dan eerbetoon.
16. Notorious (2009)
Een keurige, wat brave biopic over The Notorious B.I.G., gemaakt met zegen van zijn familie. Jamal Woolard brengt hem tot leven, maar het verhaal vermijdt de moeilijkste vragen — en de creativiteit komt vooral van de soundtrack.
15. Ray (2004)
Jamie Foxx won terecht een Oscar, maar de film zelf is standaard biopic-voer: netjes, voorspelbaar, soms saai. Ray Charles’ complexe leven verdient iets avontuurlijkers dan dit brave Hollywoodproduct.
14. Get On Up (2014)
Chadwick Boseman spat van het scherm als James Brown in deze energieke, maar rommelige film. De structuur is all over the place, maar Boseman’s performance maakt dat ruimschoots goed.
13. Respect (2021)
Jennifer Hudson zingt als een klok, maar weet Aretha Franklin als personage niet echt te laten leven. Sterk in het begin, met een mooie bandopnamescène rond het titelnummer, maar mist op den duur diepgang en groei.
12. Bohemian Rhapsody (2018)
Financieel een daverend succes, creatief een rommeltje. Rami Malek’s imitatie van Freddie Mercury blijft hangen, net als de Live Aid-recreatie. Maar inhoudelijk wordt het allemaal flink opgeschoond, inclusief Queen’s interne conflicten.
11. Control (2007)
Anton Corbijns zwart-witte portret van Joy Division-zanger Ian Curtis is een zeldzaam voorbeeld van een biopic die weigert in clichés te vervallen. Sam Riley is ijzersterk in de hoofdrol, en de film ademt sfeer, melancholie en beklemming — net als Curtis’ muziek zelf.
10. Jersey Boys (2014)
Clint Eastwood regisseerde deze verfilming van de Broadway-musical over The Four Seasons. Het resultaat is stijlvol, ingetogen en verrassend nuchter. Het mist misschien de bruisende energie van de muziek, maar overtuigt als degelijk drama met sterke zangmomenten.
9. Rocketman (2019)
Waar Bohemian Rhapsody voorzichtig bleef, vliegt Rocketman juist uit de bocht — op een goede manier. Een ware musical met hallucinante scènes, fantasievolle choreografieën en een intense Taron Egerton als Elton John. Hier wordt echt iets verteld over het kunstenaarschap en de pijn erachter.
8. Nowhere Boy (2009)
De jonge jaren van John Lennon zijn op subtiele wijze verfilmd door Sam Taylor-Johnson. Geen Beatlemania, maar een verhaal over identiteit, moederliefde en de vroege roeping van rock-’n-roll. Aaron Taylor-Johnson weet Lennon te raken in zijn breekbare, zoekende fase.
7. Straight Outta Compton (2015)
F. Gary Gray’s film over N.W.A. is brutaal, energiek en confronterend — vooral in de eerste helft. Daarna wordt het wat te keurig, met producenten Ice Cube en Dr. Dre die hun imago lijken te bewaken. Maar als tijdsbeeld en blik in de hiphopkeuken, enorm waardevol.
6. Walk the Line (2005)
Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon schitteren als Johnny Cash en June Carter in deze liefdevolle biopic. James Mangold weet het muzikale en het persoonlijke mooi in balans te houden, en de optredens bruisen. Een klassieker binnen het genre.
5. Last Days (2005)
Een radicaal trage, experimentele film over de laatste dagen van een fictieve versie van Kurt Cobain. Michael Pitt speelt een schim van zichzelf, dolend in een leeg huis. Geen conventionele biopic, maar als sfeerportret beklemmend en eerlijk — en daardoor extra krachtig.
4. The Runaways (2010)
Regisseur Floria Sigismondi geeft het verhaal van Joan Jett en Cherie Currie (gespeeld door respectievelijk Kristen Stewart en Dakota Fanning) een rauwe, energieke flair. De stijl is even brutaal en fel als de muziek van de band zelf.
3. Love & Mercy (2015)
Een dubbele vertelling over Brian Wilson, met Paul Dano als jonge Beach Boy in de studio en John Cusack als oudere, gebroken versie. Regisseur Bill Pohlad maakt geen chronologische ‘greatest hits’-film, maar een ontroerend verhaal over genialiteit, trauma en herstel.
2. Elvis (2022)
Baz Luhrmann gooit alle remmen los in deze visueel verbluffende Elvis-film. Austin Butler leeft zich volledig in als The King, en Tom Hanks speelt met overgave de corrupte manager. Het tempo, de stijl, de muziek — dit is spektakel met een hart.
1. I’m Not There (2007)
Todd Haynes maakt geen standaard biopic, maar een caleidoscopische hommage aan Bob Dylan. Zes acteurs (waaronder Cate Blanchett en Heath Ledger) spelen facetten van Dylan’s persona, zonder dat iemand echt ‘Dylan’ heet. Een briljant experiment dat volledig de geest van zijn onderwerp vangt: mysterieus, veranderlijk, en ongrijpbaar.
→ Of het nu gaat om creatieve vrijheid, brute eerlijkheid of muzikale magie: deze 24 films laten zien hoe veelzijdig het genre van de popbiopic kan zijn — als je durft af te wijken van het gebaande pad.
