Quentin Tarantino is niet zomaar een regisseur—hij is een genre op zichzelf. Zijn films zijn direct herkenbaar aan hun stijl, dialogen en ongefilterde geweld. Maar wat maakt een Tarantino-film nu écht een Tarantino-film? Hier zijn 10 onmiskenbare handelsmerken die je in bijna al zijn films terugvindt.
1. Niet-lineaire verhalen en tijdsprongen
Tarantino houdt niet van een simpel begin-midden-eind-verhaal. Hij gooit de chronologie in de blender en laat scènes vaak in een schijnbaar willekeurige volgorde zien. Dit begon al in Reservoir Dogs (1992), waarin we de overval nooit zien en de film heen en weer springt tussen het mislukte plan en de nasleep. In Pulp Fiction (1994) wordt Vincent Vega eerst doodgeschoten, om daarna springlevend te zijn in een latere scène.
Tarantino speelt met tijd en laat de kijker zelf puzzelen hoe alles in elkaar past. Het zorgt voor verrassingen en maakt zijn films eindeloos herkijkbaar.
2. Dialogen die nergens over lijken te gaan (maar briljant zijn)
In de meeste films dienen dialogen om het plot vooruit te helpen. Niet bij Tarantino. Zijn personages praten over cheeseburgers, de beste manier om een voetmassage te geven, of waarom Madonna’s Like a Virgin eigenlijk over seksverslaving gaat.
Deze gesprekken voelen realistisch, vermakelijk en geven de personages een unieke stem. Denk aan Inglourious Basterds (2009), waar een zenuwslopende openingsscène draait om een op het eerste oog beleefd gesprek over melk en talen, terwijl er onder de oppervlakte pure spanning broeit.
3. Lange scènes met trage opbouw en explosieve pay-offs
Tarantino is een meester in spanning opbouwen. Hij laat scènes zich langzaam ontwikkelen, vaak door lange dialogen, totdat alles ineens uitbarst in geweld of chaos.
Een perfect voorbeeld is de openingsscène van Inglourious Basterds, waar een SS-officier rustig een Fransman ondervraagt over onderduikers. De scène duurt meer dan 15 minuten en eindigt in een schokkende geweldsuitbarsting. Dit soort scènes houden de kijker op het puntje van zijn stoel, omdat je weet dat er iets gaat gebeuren—je weet alleen nog niet wat of wanneer.
4. Over-the-top geweld
Tarantino-films zijn bruut, bloederig en schrikken niet terug voor expliciete actie. Maar zijn geweld is zelden realistisch of serieus. Bloed spat in fonteinen, ledematen vliegen in het rond, en het geheel voelt vaak bijna cartoonesk.
Denk aan Kill Bill (2003), waarin The Bride in een epische strijd tientallen tegenstanders afslacht met haar samoeraizwaard. Of Django Unchained (2012), waarin kogels inslaan als explosies en elke vuurgevecht eindigt in een kamer die druipt van het bloed.
Tarantino’s geweld is niet bedoeld om realistisch of schokkend te zijn, maar eerder om een emotionele impact te maken en soms zelfs humoristisch te werken.
5. Hommages en filmreferenties
Tarantino is een wandelende filmencyclopedie, en dat zie je in zijn werk. Zijn films zitten bomvol verwijzingen naar oude westerns, kungfu-films, blaxploitation, en obscure cultklassiekers.
- Kill Bill is een ode aan samuraifilms en spaghettiwesterns.
- Jackie Brown (1997) is een blaxploitation-hommage met Pam Grier, een icoon uit het genre.
- Once Upon a Time in Hollywood (2019) ademt de sfeer van de oude Hollywood-jaren ‘60.
Soms kopieert hij niet alleen stijlen, maar hele scènes. De beroemde oor-scène in Reservoir Dogs lijkt sterk op een scène uit de film Django (1966). Maar Tarantino maakt er altijd iets eigens van.
6. Krachtige vrouwelijke hoofdpersonages
Tarantino’s films zitten vol sterke vrouwen die zich niet laten ondersneeuwen door mannen. Ze zijn slim, dodelijk en vaak op zoek naar wraak.
- The Bride in Kill Bill is een van de meest iconische vrouwelijke actiehelden ooit.
- Jackie Brown is slim, zelfverzekerd en houdt iedereen in haar greep.
- Shosanna in Inglourious Basterds neemt haar lot in eigen handen en zet een meesterlijke wraakactie op touw.
Tarantino schrijft vrouwen niet als bijpersonages, maar als volwaardige hoofdrollen die de film dragen.
7. De ‘trunk shot’ (kofferbakcamera)
Een visueel handelsmerk van Tarantino is het shot waarin de camera vanuit de kofferbak omhoog filmt, terwijl personages er bovenop leunen. Dit zie je terug in Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown en Kill Bill.
Dit perspectief maakt de kijker bijna onderdeel van de scène en geeft een uniek gevoel van spanning en dreiging.
8. Soundtracks vol vergeten pareltjes
Tarantino kiest zijn muziek met chirurgische precisie. Hij gebruikt vaak vergeten hits uit de jaren ‘60 en ‘70 en blaast ze nieuw leven in.
- Misirlou in Pulp Fiction
- Bang Bang (My Baby Shot Me Down) in Kill Bill
- Stuck in the Middle with You in Reservoir Dogs
Zijn soundtracks zijn bijna net zo iconisch als de films zelf.
9. Slechteriken die je stiekem geweldig vindt
Tarantino maakt van zijn schurken vaak de meest charismatische personages in de film. Denk aan Hans Landa uit Inglourious Basterds, Bill uit Kill Bill of Calvin Candie uit Django Unchained.
Ze zijn intelligent, charmant en hebben een angstaanjagend randje. Tarantino maakt ze zo memorabel dat je bijna vergeet hoe kwaadaardig ze zijn.
10. Eten en drinken spelen een opvallende rol
In bijna elke Tarantino-film wordt uitgebreid aandacht besteed aan eten en drinken. Denk aan de milkshake in Pulp Fiction, de bierdrinkscène in Inglourious Basterds, of de ‘Big Kahuna Burger’-discussie.
Dit geeft zijn films een extra laag realisme—personages eten en drinken net als echte mensen, wat ze menselijker maakt en de spanning soms extra opbouwt.
11. Voetenfetisj – Tarantino’s meest besproken obsessie
Als er één detail is dat Tarantino-fans (en critici) niet kunnen negeren, dan is het zijn obsessie met voeten. Bijna al zijn films bevatten uitgebreide shots van blote voeten, vaak op een manier die onmogelijk toeval kan zijn.
- In Pulp Fiction draait een hele dialoog om voetmassages en zien we Uma Thurman’s blote voeten in close-up terwijl ze danst.
- In Kill Bill probeert The Bride haar tenen te bewegen nadat ze uit haar coma ontwaakt. Tarantino zoomt lang in op haar blote voeten terwijl ze “Wiggle your big toe” mompelt.
- In Jackie Brown legt Bridget Fonda’s personage nonchalant haar voeten op de tafel terwijl ze flirt met Robert De Niro.
- In Once Upon a Time in Hollywood zien we Margot Robbie’s Sharon Tate haar voeten op een bioscoopstoel leggen, en we krijgen een lang shot van haar tenen.
Tarantino doet niet eens moeite om zijn fascinatie te verbergen—sterker nog, hij lacht erom. In interviews zegt hij vaak dat hij “gewoon van voeten houdt” en dat hij niet snapt waarom mensen het zo’n groot ding maken. Of het nu een bewuste fetisj is of gewoon een stijlkeuze, het is een Tarantino-handelsmerk geworden dat net zo herkenbaar is als zijn lange dialogen en trunk-shots.
Sommige fans vinden het ongemakkelijk, anderen zien het als een grappig terugkerend detail. Hoe dan ook, als er een nieuwe Tarantino-film uitkomt, kun je er donder op zeggen dat er ergens een lang shot van een paar voeten in zit.
Een Tarantino-film herken je meteen
Tarantino is geen doorsnee regisseur. Hij mixt kunst en trash, schrijft dialogen waar andere filmmakers niet aan durven te denken en heeft een geheel eigen manier van verhalen vertellen. Zijn films zijn een eerbetoon aan cinema zelf, maar blijven tegelijkertijd uniek.
Welke van deze trademarks valt jou het meest op in zijn films? En wat maakt een Tarantino-film voor jou zo speciaal?