Bong Joon-ho is een filmmaker die je nooit op routine kunt betrappen. Hij balanceert moeiteloos tussen horror en humor, maatschappijkritiek en menselijkheid. Elk verhaal dat hij vertelt heeft lagen, contrasten, spanningsvelden – en bovenal: een ziel. Bong maakt geen films die zich in hokjes laten duwen. Ze wringen, kloppen, stromen en botsen.
Deze top 9 laat zien waarom hij een van de boeiendste regisseurs van zijn generatie is.
1. Parasite (2019)
De film waarmee Bong geschiedenis schreef: de eerste niet-Engelstalige Oscarwinnaar voor Beste Film. Maar Parasite is meer dan een prijzenkastvuller. Het is een perfecte mix van zwartkomedie, thriller en sociaal commentaar. De scherpe observaties over klassenongelijkheid voelen universeel én pijnlijk dichtbij. Elke scène zit vol detail, ritme en gelaagdheid. En die kelder… die vergeet je nooit meer.
2. Memories of Murder (2003)
Gebaseerd op Zuid-Korea’s eerste echte seriemoordzaak. Bong verlegt de focus van de misdaad zelf naar de onmacht en frustratie van de speurders.
De sfeer is broeierig, de humor zwart, en het einde – een eenvoudige blik in de camera – laat je koud. Hier zie je al zijn talent voor het vermengen van genres, spanning en karakterportretten op volle toeren draaien.
3. The Host (2006)
Een mutantenmonster stijgt op uit de Han-rivier en trekt Seoul in chaos. Wat begint als een creature feature à la Godzilla, verandert al snel in een familiedrama met humor, kritiek op overheidsfalen en onverwachte warmte.
De visuele effecten zijn gedurfd, maar het zijn de personages die beklijven. The Host is meer dan een monsterfilm – het is pure Bong.
4. Mother (2009)
Een moeder vecht tegen het systeem om haar verstandelijk beperkte zoon vrij te pleiten van moord. Wat volgt is een nachtmerrie vol wantrouwen, vervreemding en schrijnende liefde.
De film heeft thriller-elementen, maar raakt vooral door de tragiek van het hoofdpersonage. Bong schetst een moederfiguur die even bezield als beangstigend is – en de climax snijdt diep.
5. Snowpiercer (2013)
In een bevroren wereld overleven de laatste mensen op een trein die eeuwig rondjes rijdt. Elk rijtuig staat voor een sociale klasse. Wanneer een opstand uitbreekt, vecht men zich wagon per wagon naar voren – en daarmee ook door de lagen van ongelijkheid en macht.
Deze Engelstalige debuutfilm van Bong is wild, grimmig, gestileerd en geladen met symboliek.
6. Mickey 17 (2025)
Bongs nieuwste — en zijn grootschaligste Engelstalige sci‑fi tot nu toe. Robert Pattinson schittert in een dubbelrol als een gekloond “expendable” astronaut. Kritisch over kapitalisme, identiteit en kolonisatie.
Recensies variëren van lovend tot kritisch over narratieve rompslomp, maar over zijn visie en Pattinson’s performance zijn critici het eens: dit is ambitieuze, satirische scifi op Bong-niveau, met scherpe kantjes en twijfelachtige gevolgen
7. Okja (2017)
Een meisje en haar genetisch gemanipuleerde supervarken staan centraal in deze fabelachtige mix van avontuur, satire en aanklacht. Bong is nooit prekerig, maar laat je nadenken over consumentisme, dierenleed en marketingmanipulatie.
De toon schommelt tussen aandoenlijk en snoeihard – precies de zone waarin hij zich thuisvoelt. Okja is zijn tederste én misschien zijn scherpste film.
8. Barking Dogs Never Bite (2000)
In zijn debuutfilm toont Bong al zijn kenmerkende stijl: absurde humor, moreel ambigue personages en maatschappijkritiek verpakt in alledaags absurdisme. Een werkloze man besluit iets te doen aan de blaffende hond van de buren – en alles ontspoort. Niet zijn beste film, maar wel een onmisbare blauwdruk voor wat komen zou.
9. Tokyo! – Segment “Shaking Tokyo” (2008)
In deze korte bijdrage aan de drieluikfilm *Tokyo!* onderzoekt Bong het leven van een hikikomori – een kluizenaar in moderne stedelijke isolatie. Wanneer een pizzabezorgster flauwvalt tijdens een aardbeving, ontstaat er onverwachte connectie. In slechts een paar minuten raakt Bong thema’s aan als eenzaamheid, ritueel en menselijk contact. Klein, maar krachtig.
Bong Joon-ho is een filmmaker die bruggen bouwt tussen genres, culturen en emoties. Hij zoekt ongemak op, durft de grens tussen ernst en absurditeit te vervagen, en maakt films die je nog dagenlang met je meedraagt. Van monsterfilms tot stille drama’s: zijn werk is altijd doordacht, verrassend en – bovenal – menselijk. En dat maakt hem een van de grootsten van zijn tijd.
