Eddie Redmayne is een acteur die verdeelt. Voor de één is hij een technisch wonderkind dat volledig in een rol verdwijnt, voor de ander is zijn spel soms wat te bewust en maniertjes-achtig. Hij zoekt vaak de fysieke transformatie op, met wisselend resultaat.
Toch kun je niet om hem heen. Van Oscar-winnende biopics tot twijfelachtige sci-fi en een recente wederopstanding als kille huurmoordenaar: hij durft risico’s te nemen. Dit is zijn top 10 tot en met 2025, inclusief de hoogte- én dieptepunten.
1. The Theory of Everything (2014)
Hier valt niets op af te dingen: dit is Redmayne op de toppen van zijn kunnen. Als Stephen Hawking laat hij de fysieke aftakeling zien zonder dat het een trucje wordt; de ondeugende twinkeling in zijn ogen blijft tot het einde.
Het is een masterclass in fysiek acteren. Waar hij in andere films soms neigt naar overacting, is hij hier pijnlijk beheerst en oprecht. Terecht dat hij hier dat gouden beeldje voor mee naar huis nam.
2. The Good Nurse (2022)
Na jaren van sympathieke rollen, speelt hij hier seriemoordenaar Charles Cullen. Het engste aan zijn performance is hoe normaal en zachtaardig hij blijft, zelfs als de waarheid langzaam aan het licht komt.
Zijn confrontatie in de verhoorkamer is een van de beste scènes uit zijn carrière. Hij wisselt daar in seconden van zielige vriend naar hysterisch monster. Eindelijk weer eens een rol waarin zijn “stille” spel echt onder je huid kruipt.
3. The Day of the Jackal (2024)
Als de kille huurmoordenaar ‘The Jackal’ is hij een kameleon die moeiteloos van gedaante en accent wisselt.
Het is een verademing om hem een personage te zien spelen dat totaal geen behoefte heeft aan sympathie. Hij is strak, dodelijk en efficiënt. Een sterke comeback naar het serieuze, donkere werk na jaren van tovenaarsfilms.
4. The Danish Girl (2015)
Zijn vertolking van Lili Elbe is technisch verbluffend, al is de film met de blik van 2025 misschien wat gedateerd in de benadering. Redmayne legt veel nadruk op de feminiene gebaren en de fysieke verandering.
Soms voelt het iets te “gespeeld”, alsof je hem ziet nadenken over elke hoofdbeweging en oogopslag. Toch zijn de emotionele scènes met Alicia Vikander ijzersterk en weet hij de tragiek van Lili’s strijd voelbaar te maken.
5. The Trial of the Chicago 7 (2020)
In een cast vol schreeuwerige persoonlijkheden speelt Redmayne de stijve, intellectuele Tom Hayden. Hij is de perfecte tegenpool voor de anarchistische Abbie Hoffman (Sacha Baron Cohen).
Dit is Redmayne op zijn best: geen protheses, geen gekke stemmetjes, gewoon sterk acteerwerk. Hij maakt van een ietwat saaie bureaucraat een man met principes waar je respect voor krijgt.
6. Fantastic Beasts and Where to Find Them (2016)
Als Newt Scamander zette hij een onorthodoxe held neer: verlegen, sociaal onhandig en dol op dieren. In deze eerste film werkt dat ontwapenend en fris; het was een nieuwe energie in de Harry Potter-wereld.
We moeten wel eerlijk zijn: in de latere delen werd zijn getik en gefluister steeds vermoeiender en leek het personage stil te staan. Maar in dit eerste deel was de magie – en zijn charme – nog volop aanwezig.
7. Les Misérables (2012)
Marius is vaak het saaiste personage in het stuk, maar Redmayne gaf hem een rauwe emotionele lading. En verrassend genoeg: hij kan echt zingen, en dat ook nog eens live op de set.
Zijn uitvoering van “Empty Chairs at Empty Tables” is een absoluut hoogtepunt. Je ziet het verdriet fysiek in zijn gezicht trekken terwijl hij zingt. Een van de weinige momenten in de film waar de live-zang echt iets toevoegt.
8. Jupiter Ascending (2015)
Tja, deze moet erin, al is het maar als waarschuwing. Als slechterik Balem Abrasax maakt Redmayne… interessante keuzes. Hij fluistert de helft van zijn tekst alsof hij hees is, om dan uit het niets te gaan gillen.
Het is een performance die zo bizar slecht is, dat het cultstatus heeft bereikt. Je vraagt je de hele film af of niemand op de set durfde te zeggen: “Eddie, doe eens normaal.” Vermakelijk is het wel.
9. My Week with Marilyn (2011)
Voordat hij een superster werd, speelde hij de jonge, naïeve Colin Clark die valt voor Marilyn Monroe. Hij is hier de ogen van het publiek: onschuldig en vol bewondering.
Het is geen rol die schreeuwt om aandacht, maar juist die bescheidenheid maakt het mooi. Hij geeft Michelle Williams alle ruimte om te stralen en vormt een stabiele, warme basis voor de film.
10. Savage Grace (2007)
Een vroege, controversiële rol naast Julianne Moore. Als de schizofrene zoon Tony zit hij gevangen in een verstikkende en incestueuze relatie met zijn moeder.
Het is een ongemakkelijke film om te kijken en Redmayne speelt hier al met die mix van kwetsbaarheid en onderhuidse dreiging. Een donkere parel voor wie wil zien waar zijn fascinatie voor complexe types begon.
