In 1997 verschenen ze ineens in het zwart, met zonnebrillen en geheime technologie: de Men in Black. Ze beschermden de aarde tegen buitenaardse bedreigingen, maar niemand mocht ervan weten.
Wat begon als een verrassend originele sciencefictionkomedie, groeide uit tot een franchise met wisselend succes. Van de briljante chemie tussen Will Smith en Tommy Lee Jones tot een matige poging tot vernieuwing met Chris Hemsworth en Tessa Thompson: de reis van de MIB-films is er een van hoogte- en dieptepunten.
1. Men in Black (1997)
De eerste film is nog steeds een genot om naar te kijken. Will Smith is op zijn grappigst als de jonge en onervaren Agent J, terwijl Tommy Lee Jones de perfecte stugge tegenhanger vormt als Agent K.
De humor is scherp, de aliens zijn origineel vormgegeven en de toon is luchtig maar geloofwaardig. De film slaagt erin om sciencefiction en komedie te combineren zonder dat het te flauw wordt.
2. Men in Black II (2002)
De tweede film voelt vooral als een herhaling van zetten. Agent J is inmiddels de ervaren rot en moet Agent K, die met pensioen is, weer terughalen in het veld. De humor is minder scherp, het verhaal minder verrassend, en de nieuwe schurk (gespeeld door Lara Flynn Boyle) maakt weinig indruk. Toch blijft de chemie tussen Smith en Jones overeind en bevat de film genoeg charmante momenten om niet volledig af te schrijven.
3. Men in Black 3 (2012)
Na een tegenvallend tweede deel wist Men in Black 3 weer wat van de magie terug te vinden. Het tijdreisthema geeft de film een extra laag, en Josh Brolin verrast als de jonge versie van Agent K. Hij imiteert Tommy Lee Jones niet alleen overtuigend, maar voegt ook iets eigens toe.
De film is visueel aantrekkelijk, grappig op de juiste momenten en raakt zelfs een emotionele snaar tegen het einde. Het is geen klassieker zoals het origineel, maar het komt dichter in de buurt dan je zou verwachten.
4. Men in Black: International (2019)
Een frisse start, dat was het idee. Nieuwe acteurs, een nieuwe setting, nieuwe kansen. En eerlijk is eerlijk: Chris Hemsworth en Tessa Thompson doen hun best. Maar zonder de magie van Smith en Jones, zonder de humor die echt landt, en met een rommelig script dat meer vragen oproept dan beantwoordt, voelt deze film vooral leeg. Mooie beelden, leuke gadgets, maar geen ziel. Het is niet rampzalig, maar je vraagt je na afloop vooral af: voor wie was deze film eigenlijk bedoeld?
De Men in Black-reeks begon als een unieke kruising van sciencefiction en buddykomedie, met een scherp randje en verrassend veel hart. Na een sterke start en een respectabele comeback in deel drie, bleek het lastig om het momentum vast te houden. Toch blijft de franchise geliefd — en wie weet, misschien komt er ooit weer een deel dat het origineel weet te benaderen. Tot die tijd is het vooral de eerste film die keer op keer bewijst hoe leuk het kan zijn om de wereld te redden… zonder dat iemand het merkt.
