Lethal Weapon zette in de jaren 80 een nieuwe standaard: buddy cops met een hart, humor en de nodige kogels. De films blijven moeiteloos overeind dankzij de chemie tussen Mel Gibson en Danny Glover.
1. Lethal Weapon (1987)
Riggs is een instabiele Vietnamveteraan, Murtaugh een degelijke familieman. Samen lossen ze misdaden op in een roestig maar levendig Los Angeles. De film speelt met zware thema’s – trauma, zelfmoord, schuld – zonder de actie of humor te verliezen.
Mel Gibson is wild, Danny Glover is droog, en samen tillen ze het genre naar een hoger niveau. De openingsscène op het dak en de scène in de kerstboomhandel zijn inmiddels klassiekers.
2. Lethal Weapon 2 (1989)
De sequel bouwt slim voort op de eerste: grotere schurken, snellere actie en meer humor. Joe Pesci voegt zich bij het team als de nerveuze Leo Getz, en de dynamiek verandert direct. Het plot – Zuid-Afrikaanse diplomaten met duistere motieven – is bijzaak; de charme ligt in de interactie tussen het drietal.
3. Lethal Weapon 3 (1992)
De formule blijft werken, al is dit duidelijk een film van zijn tijd. Er is meer spektakel, met bommen en corrupte ex-agenten, en minder introspectie. Rene Russo verschijnt als vrouwelijke tegenhanger van Riggs – sterk, slim en minstens zo fysiek. Het bromance-element wordt hier bijna een gezinsdrama, maar wel met flair en humor.
4. Lethal Weapon 4 (1998)
Tien jaar later zijn Riggs en Murtaugh ouder, maar geen spat rustiger. Nu moeten ze het opnemen tegen Chinese mensenhandelaren (met een indrukwekkende Jet Li in zijn Hollywooddebuut). De film balanceert tussen ernst en slapstick, maar weet het hart te behouden. Geen revolutionaire afsluiter, maar wel een waardige.
5. Loaded Weapon 1 (1993, parodie)
En toen kwam de parodie: Loaded Weapon 1. Samuel L. Jackson en Emilio Estevez nemen de spotlights over en drijven de clichés van het genre tot het absurde. Koekjes vol coke, een strandhuis dat aan een papieren decor lijkt te hangen, en cameo’s van Bill Shatner en Whoopi Goldberg.
De humor is flauw maar doelgericht, en hoewel de critici niet laaiend waren, groeide de film uit tot een cultfavoriet voor fans van het genre.
